Acı Bahar

Saat gecenin biriydi, telefonum çalıyordu. Uyku sersemi bir halde arayanın kim olduğuna bakmadan telefonu açtım. Karşı taraftaki ses bir kız çocuğuna aitti. Hıçkırarak ağlıyordu.
“Yakup abi sen misin?” diye soruyordu.
“Evet, benim dedim. Sen kimsin diye sordum?”
“Benim abi, Jiyan ben.”
“Hayırdır Jiyan, neden ağlıyorsun?”
“Annem!”
“Annene ne oldu?”
“Yarası patladı. Ağzından burnundan kan akıyordu.”
“Doktora götürün ben hemen geliyorum.”
“Yok abi, annem hastanelere gitmiyor. Yeminlidir doktorlara. Kardeşim Şervan ile babam doktorların gözü önünde öldüler. Annem o anlarda yalvarıp yakarmıştı onlara. Doktorlar, öldükten sonra ne kardeşimle ne de babamla annemin yakarışlarına karşın ilgilenmedikleri için annem o günden beri yeminini tutuyor. Bize, beni memlekete götürün, memlekette öleyim, yakılan köyümün ve memleketimin hasreti ile ölmeyeyim, diyor.”
“Dedim, sen benden ne istiyorsun Jiyan?”
......