Araf ''Kayboluş'' _{En Derin Uykudan En Uzun Uyanışa}

Kader ağlarını çepeçevre sardı , beş ruhu birbirine bağladı
Ölümün soğuğu iliklerine işlerken , sevgi yağmuru içlerini ısıttı
Karanlığa alışan gözleri , gün geldi ışığı arzuladı
Uçurumun dibine yuvarlanmaktan korkmayan bedenleri , yeniden yaşama kanat çırptı
Zincir kırıldı ama onlar asla ayrılmadı

Her gün öleceğimizi kendimize hatırlatmadan yaşarız ,bazen yaşadığımız halde nefes alamayız. Nefesimizi kesen hayat değil, insanlardır. Peki ya öldüğümüzde de nefes alabilir miyiz? Nefesimiz olan da mı bizimle ölür, yoksa ölsek bile bizimle yaşamaya devam mı eder? Hayat ölümü mü bekleyiştir, yoksa ölüm yaşamın başlangıcı mı?