Deve Kuşu ve Blues _{Bir Asaf Koçak Anlatısı}

Hızla arabadan inmeye çalışıyorum. Ayaklarım tutmuyor oysa. Anne ben geldim oğlun, arsızın, haylazın Asaf!
-Anne!
-Dîno ben!

Yüzünü ve saçlarını yolmasın diye kollarını tutuyor kadınlar. Birden yere yığılıyor annem. Yerdeki toprağı üzerine savuruyor. Ben yanına ilişiyorum zar zor. Kısık gözlerle durmadan ağıt yakıyor. Ela gözlerinden, tırnakladığı yanaklarına doğru usul usul yaşlar süzülüyor. Kim bilir ne kadar yanıyor canı diye düşünüyorum. Gözyaşının tuzu karışmasın diyorum yanaklarındaki kesiklere. Canı yanmasın biraz daha. Gözyaşlarını siliyorum durmadan. Ela gözlerine bakıyorum usulca, kulağına eğilip “anne saçımı okşasana biraz” diyorum. Terli, is kokan başımı yaslıyorum dizine. Anne ağlama kurban olduğum, yanındayım işte diyorum. Yanındayım. Dizlerinde. Beni neden duymuyorsun?