Esrarı Engin Yollar

Işık hızındaki hareket geçmişsiyle büyürken, eskisinden eser yoktu. Herbiri buğday başakları gibi serpilirken sesi bir, canı birdi. Her can kendi kanatları üzerinde seyirdeyken biri amir, dğeri memur değildi. Varlığın birliğinden dokulu her ağaç dişisi, erkeği, çocuğu birbiri diğerine karın, kocam, oğlum, kızım demeden bir akarsu gibiydik bu birliğimizin akışında...