Geç Kalmış Mektuplar

Şu hayatta hepimiz bir şeyler yazıyoruz. Kimi zaman dile getiremediklerimizi bir yerlere karalıyoruz, kimi zaman da çığlık çığlığa itiraf etmek istediklerimize şahit tutuyoruz kâğıtları. Bazen yanlış yazıp siliyoruz, bazen de üzerlerini çiziyoruz.

Kimi aklındakileri kâğıtlara, kimi de tozlu bir masanın üzerine yazıyor. Yani yazmak bize iyi geliyor ve biz insanoğlu da yazıyoruz. Peki insan acısı ne kadar derinse o kadar büyük mü yazabiliyor? Yahut ne kadar mutluysa yazdıkları da o kadar keyifli mi oluyor?

Bilmiyorum... Bu sorunun cevabını ben de bilmiyorum. Elbette bir insan neler yaşadıysa yazdıklarında da hayatından izler bırakacaktır. Yeni bir eser okuduğumuz zaman aslında o eseri yazan kişinin yüreğinden bir parça oluyoruz. Kimi hissettikleri kadar büyük yazıyor kimi de ustaca yazdıkları kadar derin hissettiriyor. Yani yazdıklarımız da hayatımızdan birer parça ve bizler her zaman hayatımızdan veya yüreğimizden bir şeyler yazıyoruz. En güzeli de yazmak için kimseden izin almanız gerekmiyor. Size kendi yazdıklarımdan yola çıkarak söyleyebileceğim bir şey varsa o da benim için yazmak ağlamaktır kâğıtlara...