Hayata Tutunma Öyküleri 2016

Hayata Tutunma Öyküleri 2016

Hayat bir hikâye arayışıdır, çizgisi düz gibi görünen ama zaman za­man zikzaklar içeren... Çıkışlar vardır bu hikâyede, bazen de ansızın inişler… Hatta kimi zaman umutsuzca dibe vuruşlar... Hiç bitmeyece­ğini sandığımız sevinçleri, yine hiç bitmeyeceğini sandığımız acılar ve kederler kovalar.

“Hayat bir hikâye arayışıdır” aslında... Hikâyenin ana karakteri ola­rak geçmişe dönüp baktığımızda yaşadığımız pek çok olayın, yaşadığı­mız andaki etkiyi aynı canlılığı ile bırakmadığını ancak sevdiklerimizle paylaştıklarımızın en derin izleri kazıdığınızı görürüz zihinlerimize.

“Hayat bir hikâye arayışıdır” aslında... Ve hastalıklar önemli bir parçasıdır bu hikâyenin, bazen başlangıcıdır bazen de sonu. En basit hastalıklar bile derin izler bırakırken bu hikâyede, kanser gibi çok daha zorlayıcı hastalıklar hikâyenin merkezindeki karakter kadar çevresin­dekilerde de derin yaralar açar.

Kanser... Bırakın kanseri yaşamayı, adını duymak bile huzursuz eder insanı. Kanser hastası ve yakını olmak, hikâye arayışı olan haya­tın bazen geçici bazen de kalıcı olarak değişmesine neden olur. Kan­ser süreci duygu fırtınaları arasında gelgitler yaşatır insana. Üzüntüyü kızgınlık; kızgınlığı çaresizlik; çaresizliği yalnızlık; yalnızlığı korku takip eder. Başlangıçta “Belki yanlış teşhistir.” umuduyla beklediğiniz anlar, “Neden ben?” isyanına bırakır kendini. Ama eninde sonunda “Hayata Tutunmanın Öyküsü” keşfedilir, kanser hastası ve yakınları tarafından.

Hematolojik Onkoloji Derneği olarak böyle bir yarışma ile ortak derdimize, yani “kanser”e farklı bir pencereden bakmayı arzuladık. Duygularımızı ve düşüncelerimizi paylaşalım ki üzüntülerimiz ve sıkın­tılarımız azalsın, umudumuz artsın istedik. Çiçeğin dikeni var diye üzü­leceğimize, dikenin çiçeği var diye sevinelim istedik.

Kanser yolculuğunda yolumuzu aydınlatan en önemli iki gücün “umudunu kaybetmemek” ve sıkıca “hayata tutunmak” olduğunun, zaferlerin önce beyinde kazanıldığının bilincindeyiz. Umudumuzu kay­betmeden, inançla ve hayata pozitif bakmayı öğrenerek devam ettir­meliyiz başkahramanı olduğumuz yaşam öykümüzü.