Herkessizlik

Kadının sesini ilk defa duymuştum. Midemde başlayan kasvetli bir sancıydı o ses sanki. Kadına döndüm, bana bakıyordu. Yardım etmek istedim. İhtiyatlı davranmanın sırası değildi, acılarını paylaşmak istedim. Yalnız olduğuna inandım onun. Benim gibi. Ama o daha beter bir vaziyette. Ben erkeğim, güçlüyüm. Bana bir laf edecek adamı o seçtiği kelimelerle pişman ederim. Ama bu kadın doğa için uygun değil, nasıl gelebilmiş ki şimdiye? Merak ediyorum. Çok zorluklar yaşamış olmalı. Soğuktan titremenin ne demek olduğunu iyi bilirim ben. Kurt gibi acıkmış olmalı. Bu bakışlar oldukça çetin ama mahcubiyet dolu. Empati kuramayan bilmez, eminim her gün binlerce insan bu istasyondan gelip geçiyordur. Belki birkaçı fark edebiliyordur onu. İnsanlardan nefret ediyorum. Elimde olsa hepsini tek tek öldürebilirim.

İstisna yok.

-Benimle gel.

Kadına bunu söyledim. Ama hiçbir tepki vermedi. Öylece bana bakıyordu. Beni anlamamış mıydı yoksa yanlış mı anlamıştı? Yanlış anlaşılacak bir durum söz konusu değil ki, ona yemek ısmarlamak istiyorum. Karnını doyuracağım, sonra ben de kendi işlerimle ilgileneceğim. Peki o halde niçin gel dememe rağmen hareketlenmedi? İstemiyor olamaz. Elimle ona benimle gel işareti yaptığımda sır perdesini de aralamış oldum. Kadın dilimizi bilmiyordu!