İstanbulname _{Feth-i Büşra}

Ey Dil-u Ruba!...

Şımarmayasın ey dil-u ruba!

Sana değil. cürm havfı ağlatır gönlü,

Nasıl olmuş bu denli bir faniye müptela!

Olman yangın yeridir, ancak tutmak közü.

Şol gönle bend olmuşsun, her yanınıtutşmuşsun,

Bırakmaz kendi halin, anına hüzn katmışsın,

Tepelemiş düzenin hem düzeni olmuşsun,

Hasret misal yakarak yek lokmada yutmuşsun.

Şımarmayasın ey dil-u ruba!

Sen değil ki! sevgini Veren (C.C.) inletir gönlü!

Hem hameyi tutturup bir de söyletir gönlü,

Yek bir ümit değil mi! İlle bekletir gönlü,

NAzarını umar da, sonra nedmeder gönlü.

Ey yüce Rabbim! Vur gönlü de kıyılara,

Kalmasın Sen"de gayrı. Gönül çeleni de al,

"İstanbul'un tuzuna hasret

gönlüme basmaya..."