Kalabalık Kentin Yalnızları

Umut Masalı

Bir rüyaydı belki…
Sessizliğime umut fısıldayışların
Belki de bir umutsuzluğun yıkılışıydı…
Yarınlar adına söylenen birkaç fısıltın.
Sensizliğin sessizliği hüküm sürüyordu ya
Fısıltıların son bulduğunda
Dolaşıyordu hala hüsran yüklü bulutlar
Mavi renkli çatıda
Sevdama inat, söylenmiş bir kıtada,
Sensizliğin azabında
Neye inanacaktım?
Bir rüyaya mı? Yoksa bir sevdaya mı?
Ya da kulağıma sessizce söylenmiş
Umut masalına mı?
Masallar da hep sahteydi ya
Umut fısıldayan, masal perisi olsa da…