Karanlığın Resmi

Yalnızım sessiz bir odada.
Beynimde ise çıkış yapamamış bir orkestranın provası.
Ne onları susturabiliyor ne sana anlatabiliyorum kendimi.
Günlerimi sen, hayallerimi onlar çalıyor.
Yeryüzüne nefret, gökyüzüne hasret bir ruh hali bendeki.
Yol kenarına oturmuş gelip geçen arabaları sayan
bir çocuk misali, öyle boş, öyle anlamsız.
Anlamların tamamını sana,
yaptıklarına ve yapmadıklarına yüklemişim.
Kalbim bir vapur güvertesinde açık denizlere doğru yol
almış, ben sadece arkasından bakabilmişim.