Kaybetme Sanatı

Yine bağırıyor kadın. Zaten en çok onun sesi duyuluyor. Adamınkini duyabilmiş değilim daha. Kadının kendi kendine kavga ettiğini düşünmemek elde değil. Yeni evli değil mi bunlar, öpüşüp koklaşacaklarına ne didişiyorlar? Bazen dost meclisinin bol kahkahalı bir anında çınlayıveriyor kadının sesi. Susup kalıyor herkes. Sesinin dalgaları bir yılan gibi kıvrıla kıvrıla duvarı aşarak oturma odamın bir köşesine siniveriyor. Oracıkta öylece duruyor günlerce. Kıvrıldığı köşede sanki göğün yedinci katına yükselmiş bizi gözetliyor. Varlığından habersiz, inanmak istediğimiz Tanrı gibi sessiz ve mağrur. Bir gün eve geldiğimde, sadece kurumuş deri parçalarını buluyorum geride kalan. O büründüğü yeni derisiyle tıslamaya devam ediyor üst katta...