Öfke Risalesi

Bir yaprak gibi savruluyoruz,
Kaderin ellerinde…

Ve küreklere asıldık
İçi hava dolu bir denizde:
Ağır metal bir gemiyi,
Kaldırıp yüzdürebilme beklentisiyle…

Sandık ki yönünü biz verdik!
Koştuk koştuk, yetişemedik,
Her an değişen kendimize.
İçlerine hava dolan,
Hava boşaltan ciğerlerimize,
Güç yetiremezken;
Adanabileceğimizi zannettik: Değiştirmeye!

Bazen bir insanı,
Bazen bir kararı,
Bazen ucu görünen bir yolu;
Hatta ki kendimizi bile…

Ama yoğurulup harman olacağız,
Zamanın o kutlu ellerinde!
“El benim elim değil” denecek,
Pişeceğiz belki biz de!