Sinemanın Ölümü _{Tarih, Kültürel Bellek ve Dijital Karanlık Çağ}

Film mirasının muhafazası konusunda korumanın oynadığı önemli rol halkın bakış açısında henüz yer etmiş değil. İzleyiciler bir şekilde özel depolama koşullarına gerek kalmadan, sorunun dijital şekilde çözüleceğine inanmış durumdalar. Aslında Arabistanlı Lawrence'ın restorasyonuna para harcamak, muhafaza edilen filmi izleyen izleyiciler kadar bağışı yapan kişiyi de mutlu ediyor. Dondurulmuş değerin inşası için yüzlerce kez uğraşmak, negatifi ve baskıyı düzgün şekilde muhafaza etmek için hayati önem taşısa da, ortada parlaklık yok. Yıllardır, kendi filmlerimin muhafaza işi için Paolo ile çalışmaktayım ve bu ödüllendirilmeyen film muhafazası işinin ne denli sinir bozucu olduğunu biliyorum. Ancak bu tamamen kaybolmuş sinemaların büyük trajedisiyle kıyaslandığında hiçbir şeydir. Onların herhangi bir fon oluşturma çabasıyla geri dönmeleri mümkün değil.

Bu metin, dünyanın her yerinde her gün, küresel iletişim stratejisinin eksikliği, bazı yönetimlerin gözle görülen ilgisizliği ve bir zamanlar bu filmlerin yapımı için para harcayan kişilerin ihmali sonucu kaybolan binlerce film kopyasına yakılmış bir ağıttır. Paolo'nun kendi suretini göz ardı eden bir kültürü tasviri, aynı zamanda insanın canını oldukça sıkan ahlaki bir saptamadır: görme sanatının bizlere geçici ve göz ardı edilebilir bir şey olarak öğretilmesi son derece yanlıştır.