Son Bakış

Öykü Etraftaki çığlıklar, uzaktan gelen ambulans sesine karışıyor. Hava çok soğuk, bense havaya inat sıcak. Nefesimden çıkan buğular bu hayata bıraktığım son izler. Yere düşmüş bedenime üşüşen insanlar arasında Defne‟yi bulmak için gayretle gözlerimi aralıyorum. Gururla karışık, belli belirsiz gülümsüyorum. Artık çocukluğumdayım, mutluyum. Kokusu hala etrafta hissediyorum ama bundan sonra ben yokum. ‘Dilek Üstündağ öykülerini yaşamın ayrıntıları üzerine kuruyor. Sıradan gibi görünen şeylerin varlığını ve önemini duyumsatarak okura şaşırma/yeniden keşfetme yetisi veriyor. Böylelikle her öyküsü bir vicdan yaratarak belleğimizde iz bırakıyor… Okunası öyküler…' Aydın Şimşek (Tanıtım Bülteninden)