Tarihi, Siyasi, Dini ve Hukuki Açıdan Ekümenik Patrikhane

6. yüzyılda ekümenik sıfatı, Konstantinopolis Patriği'ne, Roma İmparatorluğu başkentinin episkoposu olduğu için verilmişti. Fethin ardından Fatih Sultan Mehmed, Bizans'tan Osmanlı'ya hiçbir değişime uğramadan devrolan tek meşru kurum olan Büyük Kilise'yi ihdas ederken, söz konusu makamın temsil ettiği evrenselliği siyasetine dahil etme niyetini ilan ediyordu. Doğu Roma'dan Cumhuriyet dönemine dek kesintisiz süren Patrikhane'nin dinî olduğu kadar siyasi yeri ve anlamı, Cumhuriyetçilerin dini devre dışı bırakan laik siyaset anlayışıyla sona erdi. Lozan Antlaşması'nda Patrikhane'nin ekümenik sıfatı ve bundan kaynaklanan ruhani yetkileri, münakaşa konusu yapılmadıkları ölçüde onaylandı. Ancak Patrik ve Patrikhane, siyaseten yeni ulus-devletin, dinen de laikliği dünyevi din mertebesinde telakki eden pozitivist tasavvurun, tıpkı hilafet gibi "öteki"si oldular. Lozan ile başlayan bu Patrik ve Patrikhane "takıntısı" günümüzde, İslâm'ın yaygın olduğu Türkiye'de Ortodoks Patrikhanesi'nin dinî sıfatının ne olmaması gerektiği konusunda abes bir tartışma halinde sürüyor. Ekümenik Patrikhane'de yer alan yazılar konunun tarihî, dinî, hukuki ve siyasi boyutlarını ele alırken, bilgi eksikliğini gidermeyi ve bilgi kirliliğini temizlemeyi amaçlıyor. Alexis Alexandris, Baskın Oran, Cem Sofuoğlu, Cengiz Aktar, Elçin Macar, Emre Öktem, Kürşat Demirci, Panteleimon Rodopoulos, Paraskevas Konortas ve Samim Akgönül'ün makaleleriyle...