Tufan

Mahmut Kuru'nun şiirlerinde imgesel gerçeklikler ön planda. Müthiş bir şey. Şiirlerini okumuyor, hissediyorsunyuz adeta. Bu enteresan hissediş okuyucuya ayrı bir keyif ve ayrı bir tat kazandırıyor. Bazen antik zamanların sisli ve tozlu düzlüklerinde buluyorsunuz kendinizi; kan ve ölüm kokan. Bazen de ansızın şimdiki zamanda, örneğin İstanbul'da; ya da gelecekte, ölümle nefes nefese kalınan bir Perşembe akşamında oluveriyorsunuz. Sanırım Kuru, geçmiş ve geleceğe dair olup biten ve olup bitecek olanları büyük bir beceri ile harmanlamayı başarmış iç dünyasında. Kuru'yu ve şiirini değerli kılan da bu zaten. Gerektiğinde bütün çizgilerin dışına çıkabilmek yani.