Umutkanlık

Yürüyor o şimdi bıraktığı yerden kaybettiklerine. Sahi neyi kaybettik? İnsanlığımızı. Boş ver azizim, her kaybedenin bir mücadelesi vardı. Biz denedik, kaybetmedik. Ardında bıraktıklarını arıyor o şimdi de. Neyi ardımızda bıraktık? Masumiyetimizi… Biz bırakmadık azizim o bu yolu kaldıramazdı, bu yola gelmek istemedi. Yolda etrafına bakınıyordu, bir şey arıyordu. Neyi arıyorsun azizim? Kaybolan yıllarımı(!) kaybolmadı azizim, kaybolmadı biz aramak istemedik. Yeninden yürüyordu lakin yorgundu, neye yorgunsun azizim? Kaybolmak üzereyim. Yürüyorum kimse yok, çağırıyorum dönüp bakan yok. Yürü azizim, herkes gibi sende kaybettiklerinin bedelini kaybolmakla öde. Şimdi uzunca yürüyordu… Ve seslendi ardından: unutma azizim kaybettiklerindir, seni farklı kılan.