Zamanın Manzarası

Mehmet Eroğlu, bu romanında, hayatında bulamadığı ilahiliği edebiyatta arayan, savaşta edindiği pişmanlıktan oyduğu bir puta taparak sürekli ruhsal yolculuklar yapan kahramanının gözünden, 1988-2002 yılları arasındaki Türkiye'yi, insanlarımızı, ölüme yatanları, acıları ve trajik bir aşkı anlatıyor.

Elif; ölümün kolay kolay giremediği varsıl bir dünyanın içindeki o güzel, büyük bakışlı kadın, eşsiz varlığını bir silgi gibi kullanarak, ruhu savaşta ölülerle lanetlenmiş roman kahramanına, ömrü boyunca yabancısı olduğu bir düş gücü ve umut armağan edecektir. "Savaşırken insan önce annesini yitirir," diyen kahramanımız Barış Utkan ise, yitirdiği acıma duygusunun ve çatısını bir türlü kuramadığı hayatına anlam katacak tek şeyin, aşkın peşindedir. Ama varlıklı bu kadınla çıktğı yolculuk, kahramanımızı, o güne kadar parçası olduğu her şeyden daha büyük ve daha geniş olduğunu kavrayacağı yoksulluğa katılmaya götürecektir.

Yazmak, savaş, Tanrı'yla çatışma ve yazgı gibi yazarın önceki kitaplarında ele aldığı temaların çevresinde gelişiyor görünse de, öyküsünün ana teması tartışmasız aşk olan Zamanın Manzarası, insanlığı, insanlığın özünde var olup da karanlık dehlizlerde üzeri kalın duvarlarla örtülüp, soluksuz bırakılmış olan "acıma" duygusuna projektör tutarak aydınlığa çıkaran bir "yoğun şefkat" romanı...